?

Понекогаш се чувствувам прилично немо, како да ми е пресечен јазикот. Не дека тоа многу ми пречи, ама напорно е кога од мене се очекува да бидам "дворскиот шут" во ситуацијата. Каков дворски шут е тоа без јазик?!
Понекогаш времето не е циклично, расположението не треба да осцилира и треба постојано да бидеш некаков. Страшното не е во тоа што ми е зададена некаква улога која треба да ја одиграм, или рамка која треба да ја исполнам. Страшното, или поточно измачувачкото, е во тоа што улогата, односно рамката, си ги правам самата јас, со некаков глуп split пристап во кој јас сум си не само и субјект и објект, или и воајер и предмет на набљудување, туку и писател, и критичар и текст, што е малку... така.

Ништо страшно, само глупа главоболка/умоболка :)