глупости

Викендов си ветив дека конечно ќе ја завршам Симулакруми и симулација.

Читав за смислата на етнологијата и нејзиното уништување на сопствениот предмет со самата желба тој да се проучи и открие, и ептен ме заинтересира таа теза, па си мислев дали всушност единствен начин да сакаш нешто многу, најмногу, е да се оддалечиш од него и да го оставиш?

Дали интересот за нешто (книга, филм, човек...) доживува свој врв во откажувањето, односно оној момент во кој толку многу сакаш што капитулираш, оставаш и се откажуваш? Наоѓаш некоја супер книга, и толку е добра што не знаеш ни што, ни зошто и како, ни да ја објасниш на некој друг. Понекогаш, толку многу сакаш што се што можеш да направиш е да се тргнеш на страна.

Всушност, тоа ми се има случено многу пати, и сега скоро, ама ми требаше Бодријар за да го сфатам тоа така :).