рибата

умре.

Станот на Холи Голајтли, Upper East Side

Конечно!

http://www.karimrashid.com/

Јеее, негови предмети во Скопје!
(само уште да ја најдам продавницата...)

Moon River

Moon River, wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.

Oh, dream maker, you heart breaker,
Wherever you're going I'm going your way.

Two drifters off to see the world,
There's such a lot of world to see.

We're after the same rainbow's end -
waiting 'round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.



Breakfast at Tiffany's, 1961
Johnny Mercer & Henry Mancini

:)

Ова и претходното се всушност стикери за на ѕид, од Urban Outfitters.

пролет

Скопје

Викендов ми се случи еден од најубавите моменти во последно и претпоследно време... Во саботата сабајле, седев на едно бетонско помеѓу две згради кај Зелен Пазар и (по не знам кој пат) го читав писмото во Свила, една од моите омилени книги на сите времиња. Времето беше ладно-топло, јас бев сама и целиот тој склоп беше онака, таман.

Многу сакам да гледам по прозори и балкони, без оглед на тоа дали има некој таму или не, и да погодувам кој би можел да живее таму... Затоа отсекогаш и сум сакала згради, полни се со приказни. Една жена по кратки ракави седеше на биро по дома. Еден човек го шеташе кученцето. Луѓе фрлаа ѓубре.

Во едната зграда ја видов продавницата за кори, кадаиф, обланди и корнети "Вардар", и многу ми беше мило што во налетот на реновирање на градот оваа продавница не е затворена. Ми текна дека отсекогаш сум сакала да јадам празни корнети, ама моите дома некако не купуваа, најверојатно по логика што ќе ни се корнети кога немаме сладолед?! Еднаш, запнав како ненормална, и ми купија пакување од 6 корнети од "Вардар". Мислам дека тогаш беше дедо ми дојден на гости. Ги изедов празни и беа многу добри. Сега во саботата се мислев дали да си купам пак, ама се појави мајка ми и ме пресече, и после на гости јадев посни топчиња. Не беа лоши.

филм

Конечно стигнав на ред и јас да го гледам "The Fountain" на Aronofsky, и многу ми се допадна. Се изнаслушав коментари за тоа дека е патетичен, само за женски и слично, ама мене тоа ич не ме засега. Филмот ме фасцинираше на неколку нивоа, и некако не ни можам (и не ни сакам) да почнам да си објаснувам што, зошто и како, затоа што некако се плашам дека ќе си го расипам чувството од филмот, а тоа е онакво слатко-горчливо чувство, како кога е толку убаво, што боли. Се на се, вчера имав комплетен reset.