Еднаш, имав еден испад (читај: вербална дијареја) мотивиран од одредени бивши колешки, па излезе еден голем пост кој само дремеше како некаков чир на блогот.
Друг пат изнапишав еден носталгично-меланхоличен пост, во потрага по моето загубено време, и тој па дремеше како некаков глуп облак на блогот.
Се разбира, и двата текста останаа само ден-два, ги избришав скроз.
Кога пред неколку години го почнав блогот, единствениот концепт што го имав беше да нема концепт, и да биде некаков мој интимен дневник, но само на позитивните мисли, емоции, настани и сл. Знам дека кога би отстапила од тоа би била и поинтересна, позабавна, почитана, покоментирана и популарна можеби, ама мене тоа баш и не ми значи.
Блогот не е мојот фронт.
И затоа токму денес, ден на една многу голема нервоза/невроза, одлучувам да не пишувам ништо за тоа и да си ја зацврстам старата одлука. Малку ми е тешко да си кажам think pink, ама понекогаш е добро да си направиш мини ментална автолоботомија за да се зачуваш себе си...
пс
најверојатно и овој пост наскоро ќе биде избришан
