Јазик

Ретки се моментите кога мислам дека нешто убаво може да се напише и на македонски. Нашиот јазик е тврд, груб, неинтересен, сите зборови се долги и комплицирани, не звучат убаво и ги нема доволно.

И секојпат кога ќе го препрочитам Петре, се побивам сама себе си, сфаќајќи дека до човекот е, а не до јазикот. До чувството е, а не до зборовите. До мене е, а не до што било друго...

Трето писмо

Беше тоа еден ден што траеше цела година.

A беше тоа кога помислував

дека твојата коса низ туѓи прсти

истекува ко млаз вода или ко сува пченица,

па јас останував сам и сите остануваа сами

и возовите добиваа нови и незнајни брзини

и веќе никаде не можеа да запрат;

и тревите почнуваа да ветреат во лажна прељуба

и сите ветрени коли носеа од моите боли.

A беше тоа кога помислував

дека полната светлина од твојата уста

капе и ce меша во туѓа пладнина,

па гаснеше варта во моите очни витли

и шумите слегуваа во длабоки подземја

и небесата догоруваа и реките потекуваа нагоре

и животните ме гледаа како пријател што го губат

и cè што беше мое живееше без мене.

A беше тоа кога помислував

дека веќе не можам да мислам без тебе,

па почнував да личам на сите мои предци,

на сите мои предци, a најмногу на себеси.