И така, тоа

Одамна немам напишано ништо овде. Како некој што често пишува, чкртка, твита, коментира, мрчи и мисли, некако се чувствувам загушено во морето наречено "протести". Одненадеж, се фаќам себе си во ситуација во која е битно да се зборува, а јас ќутам и повторно го гледам аутистот во себе. Не сакам да пишувам за протестите, посебно не после тоа што вчера зборев за тоа на испитот по постколонијална теорија.

Одамна немам напишано ништо овде затоа што си ветив себе си дека ќе имам само убави емоции на блогот, дека нема да мрчам (освен ако тоа не е забавно) и дека нема да хејтам. Неколкуте поста што беа негативни ги избришав скоро одма по нивното постирање и не верувам дека некој и ги прочитал. Но, не е дека немам нешто убаво за пишување - постојано се случуваат убави работи, ама ете.

Одамна немам напишано ништо овде затоа што пишувам на друго место, сепак - ако не пишувам, испитите ќе останат неположени, и ако не пишувам, и билбордите ќе останат празни.

Мислам дека најголемата причина зошто одамна немам напишано ништо овде е тоа што се чувствувам преекспонирана сама за себе, премногу отворена, премногу изложена. Се чувствувам како во музеј, како во витрина, како на писта - и што е полошо, сите тие работи сама си ги создавам. Понекогаш, го немам ни минимумот его потребно за да постирам нешто свое.

И иако ова делува сосема контрадикторно и иронично во однос на зборовите што во моментот ги пишувам и планирам да ги постирам, сепак, не знам како да продолжам да пишувам овде. Блогот го имам со години, прилично е интимен, и по карактер, и по број на читатели, и тоа што нема аспирации да се надмине себе си најверојатно резултира токму со ова - моја несигурност.

А може и ми се истрошило пишувалчето?!